Дата: 15.12.2021

Зараз са старонак газет, экранаў тэлевізараў не сыходзіць слова «бежанец». Некалі, яшчэ малому, прыходзілася гэтае слова чуць ад сваёй бабулі. У гады вайны немцы грамадзянскае насельніцтва спасылалі далей ад лініі фронту, які, як вядома, дзевяць месяцаў праходзіў па тэрыторыі Чавускага раёна. Я думаў тады пра бежанства, як пра нешта далёкае, што са з’явай гэтай самому сутыкнуцца не прыйдзецца.

Але калі адбылася аварыя на Чарнобыльскай АЭС, я жыў і працаваў у Гомельскай вобласці, землі саўгаса былі раскіданы ў межах 30-ці кіламетровай зоны. Мусіў з сямьёй пераехаць на Віцебшчыну. Потым быў развал Савецкага Саюза. Пайшла другая хваля перасяленцаў. З Нагорнага Карабаха ехалі армянскія сем’і, ратуючыся ад канфлікта на глебе нацыянальнай розні. Іх прымала мая Беларусь, у тым ліку і сельгас­прадпрыемства, дзе працаваў я. Кантактуючы з тымі людзьмі, я разумеў, якое гэта гора: пакінуць родныя мясціны, ехаць у невядомае, калі была магчымасць за­браць толькі самае неабходнае, часам гэта былі дакументы.

Вайна на Данбасе вымусіла 160 тысяч чалавек (па данных ААН) пера­ехаць у брацкую Беларусь з Украіны.

І вось зараз каля тысячы мігрантаў з Бліжняга Ўсходу (жменька ў параўнанні з мільёнамі. якія прыбываюць у ЕС праз Балканы, Італію, Турцыю) знаходзяцца на беларуска-польскай мяжы з мэтай трапіць у краіны Еўрасаюза, каб даць сваім дзецям адукацыю, аб’яднацца са сваімі роднымі, якія пераехалі туды раней.

Я не эксперт і не хачу аналізаваць, чаму Польшча і Літва не даюць гуманітарнага калідора, тым больш, што канечным пунк­там для гэтых людзей з’яўляецца, па іх словах, Германія. Хто хацеў з бежанцаў, ужо скарыстаўся арганізаванымі авіярэйсамі і вярнуўся на радзіму. Я ж хачу звярнуць увагу, шаноўныя чытачы, на наступную акалічнасць: на вялікую колькась дзяцей, жанчын, у тым ліку цяжарных, якіх назіраеш падчас тэлерэпартажаў. Цяжка бачыць слёзы малых. Іх паліваюць вадой, якую піць нельга, бо там хімікаты, ноччу палохаюць воем сірэн, слепяць пражэктарамі. Усё з таго боку мяжы. Нашы ўлады робяць для бежанцаў усё магчымае, за што яны выказваюць шчырую ўдзячнасць нашаму кіраўніц­тву.

Я б хацеў звярнуць увагу на паводзіны кіруючых колаў Еўрасаюза, якія на словах выступаюць за дэмакратыю, гуманізм, свабоду асобы, правы чалавека, а на самой справе лёсы бежанцаў іх не хвалююць, як і лёсы беларусаў. Яны вырашаюць свае прагматычныя пытанні. Гэта да тых, хто яшчэ кіруецца лозунгам: «Захад нам дапаможа».

Аляксандр Лукашэнка наведаў лагер бежанцаў. Дзяўчына з Ірака там сказала такія словы: «Каб усе прэзідэнты ў Еўропе былі падобныя на вас, праблем бы не было зусім. Нас усюды прымалі бы сардэчна». Дабавіць няма чаго.

Валерый Гаўрыш